Αμμουλιανή
Το νησί της Αμμουλιανής βρίσκεται στην Χαλκιδική μεταξύ της χερσονήσου της Σιθωνίας και του Αγίου Όρους. Είναι το μοναδικό νησί της Χαλκιδικής κάτι που το κάνει ιδιαίτερα ξεχωριστό.
Έχει μόνιμο πληθυσμό περίπου 600 κατοίκους και έκταση 4,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Συνδέεται με ferry boat με την Τρυπητή στην απέναντι ακτή και η απόσταση είναι 2 ναυτικά μίλια. Τα δρομολόγια των πλοίων είναι σε τακτά χρονικά διαστήματα και μάλιστα πυκνώνουν ιδιαίτερα (κάθε μισή ώρα) τους καλοκαιρινούς μήνες.
Για την καλύτερη ενημέρωσή σας δείτε τις χρήσιμες πληροφοριες.
Η Αμμουλιανή έχει πολύ αξιόλογες ομορφιές, με πρώτες και καλύτερες τις παραλίες της, όπως Αλικές, Μεγάλη Άμμος, Αη Γιώργης, Καραγάτσια, Φάκα, Τσάσκα και φυσικά όλα τα γύρω νησάκια με καταπράσινα νερά που θυμίζουν εξωτικές θάλασσες..
Έως το 1923 το νησί ήταν μετόχι της μονής Βατοπεδίου με καλόγερους και μερικούς εργάτες να φροντίζουν τις καλλιέργειες, τις ελιές και τα ζώα που συντηρούσαν.
Διατηρούνται ακόμη από τις εγκαταστάσεις τους ο ναός (1865), ο αρσανάς (1800), το σχολείο (1907), η λέσχη (1896).
Τον σημερινό οικισμό στο νησί (που τους παραχωρήθηκε) ίδρυσαν πρόσφυγες από την Προποντίδα στις αρχές του 1925, οι οποίοι παραδοσιακά ασχολούνται με την αλιεία και κατάφεραν σε λίγα χρόνια να ξεχωρίσουν δημιουργώντας μεγάλο αλιευτικό στόλο.
Μπορείτε να εξυπηρετηθείτε από super markets, φούρνους, κρεοπωλεία, εστιατόρια - ταβέρνες, καταστήματα λαϊκής τέχνης, bars, night clubs, πιτσαρίες, ζαχαροπλαστεία.
Πληροφορίες:
Από Ιερισσό 8χλμ.
Από Θεσσαλονίκη 122χλμ.
Τηλ. Δημοτικού διαμερίσματος 23770-51208
Τηλ. Ιατρείου 23770-51333
Ουρανούπολη
H Ουρανούπολη είναι το κατώφλι του Άθω. Είναι ο τελευταίος κοσμικός τόπος στον οποίο φθάνει ο επισκέπτης που σκοπεύει να επισκεφθεί τη μοναστική πολιτεία. Καθημερινά από το μικρό λιμάνι στη σκιά του Πύργου ξεκινούν τα καράβια στα οποία επιβιβάζονται οι προσκυνητές (αφού προηγουμένως εφοδιαστούν από το «γραφείο προσκυνητών» τη σχετική άδεια ) για να φθάσουν στο επίνειο του Αγίου Όρους, τη Δάφνη.
H Oυρανούπολη πήρε το όνομά της από την αλεξανδρινή πόλη που ίδρυσε το 315 π.Χ ο Αλέξαρχος, ο γιός του Αντιπάτρου και αδελφός του Κασσάνδρου.
Τον 100 αιώνα στη χερσόνησο του Άθω ιδρύονται τα πρώτα μοναστήρια. Ένα από αυτά είναι και η "Μονή Ζυγού" ή "Φραγγόκαστρο" που βρίσκεται κοντά στην Ουρανούπολη, όπου ασκήθηκε για ένα περίπου χρόνο ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης ο ιδρυτής της Μεγίστης Λαύρας. Η Μονή αυτή βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της ανασκαφής κατά την οποία αποκαλύπτονται σημαντικά ευρήματα και κατέχει το σπουδαίο προνόμιο να είναι η μοναδική εκτός Αγίου Όρους και επομένως επισκέψιμη από γυναίκες.
Στις αρχές του 14ου αιώνα χτίζεται από τη Μονή Βατοπεδίου ο βυζαντινός Πύργος που δεσπόζει στην Ν.Δ άκρη του χωριού με σκοπό τη προστασία του μετοχιού και είναι ο πιο μεγάλος και ο πιο καλά διατηρημένος (ιδιαίτερα μετά από την πρόσφατη αναπαλαίωσή του από την 10η εφορία βυζαντινών αρχαιοτήτων) στη Χαλκιδική. Τον 19ο αιώνα μετά από σεισμό γκρεμίζεται ο τελευταίος όροφός του. Τότε επισκευάζεται και παίρνει τη τελική του μορφή. Παράλληλα κτίζονται τα συνοδευτικά του κτίρια. Ένα από αυτά στεγάζει σήμερα το γραφείο της κοινότητας.
Σήμερα η Ουρανούπολη θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα θέρετρα της βόρειας Χαλκιδικής. Διαθέτει αρκετά εστιατόρια και Ξενοδοχεία που μπορούν να προσφέρουν στον επισκέπτη καλό φαγητό και άνετη παραμονή. Τους θερινούς μήνες κάθε μέρα εκτελούνται κρουαζιέρες από το λιμάνι του χωριού στη δυτική πλευρά του Άθω, στις οποίες μπορεί κανείς να δει (από μακριά) όσα μοναστήρια βρίσκονται εκεί. Μπορεί ακόμη να χαρεί τη θάλασσα στις όμορφες και καθαρές ακτές της ή να εκδράμει δια θαλάσσης στα απέναντι νησιά, τα Δρένια.
Ιερισσός
Η Ιερισσός είναι το παλαιότερο και μεγαλύτερο χωριό του Δήμου με 3118 κατοίκους. Αποτελεί συνέχεια της αρχαίας Ακάνθου, η οποία υπήρξε αποικία των Ανδρίων από τον 7ο αιώνα π.Χ και σπουδαία πόλη της Μακεδονίας όπως αναφέρεται από τους ιστορικούς και αναδεικνύεται από την αρχαιολογική έρευνα.
Οι κάτοικοί της ασχολούνται κυρίως με την αλιεία, τον τουρισμό και την μεταποίηση. Τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε σημαντική επαγγελματική δραστηριότητα σχετιζόμενη με το Άγιο Όρος.
Αποτελεί σημαντικό λιμάνι στην Βόρεια Ελλάδα με πολυπληθή αλιευτικό στόλο και τα ψάρια του κόλπου της Ιερισσού είναι ξακουστά στο Πανελλήνιο για την νοστιμιά τους.
Οι παραλίες της και οι αμμουδιές της καθώς και η ζωντανή της διασκέδαση, την καθιστούν μοναδικό τόπο διακοπών. Η αξιόλογη κοινωνική και πολιτιστική δραστηριότητα των κατοίκων της έρχεται από το βάθος των αιώνων και δείγμα της είναι ο πολύ μεγάλος αριθμός αξιόλογων δημοτικών τραγουδιών που παραμένουν ζωντανά και τραγουδιούνται μέχρι σήμερα.
Νέα Ρόδα
Τα Νέα Ρόδα είναι το μεγαλύτερο προσφυγικό χωριό της βόρειας Χαλκιδικής. Ιδρύθηκε αμέσως μετά τη Μικρασιατική καταστροφή στη θέση "Πρόβλακας" (= πριν από το αυλάκι= πριν τη Διώρυγα του Ξέρξη) από 40 περίπου οικογένειες Ροδιατών προσφύγων, που μετά από ενός χρόνου περιπλανήσεις, έφθασαν στη Χαλκιδική το καλοκαίρι του 1923.
Η ομάδα της Μυτιλήνης φθάνει τότε για διερεύνηση στην περιοχή, απορρίπτει τη θέση της σημερινής Ουρανούπολης σαν στενάχωρη και μικρή, διαμένει λίγους μήνες πρόχειρα στην Ιερισσό, προτείνει για το νέο χωριό την πλαγιά στο σημερινό λιμάνι της Ιερισσού, και αφού οι Ιερισσιώτες αντιδρούν φοβούμενοι μελλοντική ένωση των χωριών, τελικά επιλέγει τη θέση "Πρόβλακας" και ευνόητα ονομάζει το νέο χωριό "Νέα" Ρόδα.
Το νέο χωριό αρχίζει να προσελκύει περισσότερους πρόσφυγες. Ένας σημαντικός αριθμός φθάνει με ιδιόκτητα καΐκια από τα Σκοπιά (αλλιώς "τα Σκουπιά" ή "η Σκοπιά"), που ήταν στο νησί Αλώνη, απέναντι και πολύ κοντά στα Ρόδα. Οι κάτοικοι ήταν κυρίως θαλασσινοί και έμποροι. Ευσεβείς, το πρώτο που πήραν μαζί τους ήταν η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που σήμερα είναι η προστάτιδα και το καύχημα των Νέων Ρόδων. Οικογένειες φθάνουν επίσης από την Ανατολική Θράκη, αλλά και από το Χαράκι και τη Γωνιά της Κυζίκου. Στο μεταξύ ειδοποιούνται οι Ροδιάτες που διαμένουν αλλού και οι περισσότεροι, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα, φθάνουν στα Ν. Ρόδα.
Δύσκολα χρόνια ακολουθούν για όλους τους κατοίκους. Η νοσταλγία για τις πατρίδες εκφράζεται συνεχώς με την ευχή "άντε γεια μας και καλή πατρίδα !". Υπάρχει όμως και μεγάλη θέληση για το νέο ξεκίνημα. Ανοίγονται στη θάλασσα, καλλιεργούν τη γη, και σιγά- σιγά προοδεύουν σημαντικά.
Ελάχιστοι είναι σήμερα οι εκπρόσωποι της πρώτης γενιάς προσφύγων που τα θυμούνται όλα αυτά. Η γνώση όμως της ιστορίας μας, είναι πολύτιμη και για μας τους νεώτερους.
